Tony Iommi- هیولای متین راک

هیولای متین راک
​

​

تونی أیومی (Tony Iommi) متولد ۱۹ فوریه ۱۹۴۸- آستون، ِبرمینگهام، انگلستان) : آهنگساز، ترانه پرداز و نوازنده بسیار برجسته گیتار الکتریک، در میان تمامی سنجشگران موسیقی راک به عنوان یگانه آفریننده ریفِ هوی متال (heavy metal riff) شناخته می‌شود. در اواخر دهه ۱۹۶۰، چهار دوستِ نوجوان هم محلی (از ناحیه آستون؛ نزدیک ِبرمینگهام انگلیس) با نام‌های آنتونی «تونی» آیومی، ویلیام «بیل» وارد (نوازنده درامز)، ِترنس «گیزر» باتلر (نوازنده گیتار بیس)، و جان «آزی» آزبرن (خواننده)، با الهام پذیرفتن از موسیقی بلوز-راکِ گروه‌های بزرگ و نامداری چون: «Cream»، «Vanilla Fudge»، و «Blue Cheer» دست به تشکیل گروهی جز- بلوز به نام «Polka Tulk» زدند که به زودی نام خود را به «Earth» تغییر داده و به گونه‌ای گسترده در پهنه انگلستان به اجرای موسیقی پرداختند. اما پرسنل گروه در آغاز سال ۱۹۶۹ با پی بردن به این موضوع که گروه‌شان با گروهِ دیگری به همین نام (Earth) اشتباه گرفته می‌شود، دیگربار نام خود را به «Black Sabbath» تغییر دادند؛ گروهی که با انتشار نخستین آلبوم خود طرحی نو در موسیقی راک درانداخته و بدین ترتیب، در درازنای سالیان پربار فعالیتِ حرفه‌ای‌‌اش، افزون بر تاثیر گذاشتن بر تمامی‌گروه‌ها و آهنگسازان راکِ سراسر دنیا، نام و آوازه‌ای بلند را برای خویش رقم زد. کریس گیل از نشریه «جهان گیتار» در میانه سال ۲۰۰۸ گفت‌وگویی را با نوازنده گیتار بسیار متین و خوش‌خوی این گروهِ بزرگ ترتیب داده است که بدون تردید برای خیل گسترده دوستداران موسیقی بسیار خواندنی و دربردارنده نکته‌های آموزنده است.
● وقتی که شما در آغاز و میانه دهه ۱۹۶۰ شروع به نوازندگی کردید، موسیقی بلوز در انگلستان خیلی مطرح بود. شما در آن زمان به چه گروه‌هایی علاقه‌مند بودید؟
من علاقه بسیار زیادی به گروه «Blues Breakers» داشتم. به نظرم آنها خیلی خوب بودند. البته، اریک کلاپتن (Eric Clapton) نیز در همان گروه نوازندگی می‌کرد. من کار کلاپتن را در گروه «Cream» هم دوست داشتم، ولی راستش را بخواهید، نقش او در گروه جان مایال را خیلی می‌پسندیدم. من همه جور صفحه‌های بلوز گوش می‌دادم. راستش، الان نمی‌توانم نام همه آنها را به یاد بیاورم، چون آن موقع خیلی چیزها گوش می‌دادم. پس از آن، به موسیقی جز- بلوز گرایش پیدا کردم، که آن هم به همان صورت است.
● آیا پس از حادثه قطع شدن سرانگشتان دست راست‌تان تلاشی کردید با دست چپ نوازندگی کنید؟
اگر آن موقع آگاهی حالا را داشتم، شاید این کار را می‌کردم. در آن هنگام، دو سه سالی می‌شد که نوازندگی می‌کردم و به نظرم می‌رسید خیلی وقت است که نوازندگی می‌کنم. فکر می‌کردم که دیگر نمی‌توانم روش نوازندگی‌ام را تغییر بدهم، اما حقیقت این بود که مدت زیادی از نوازندگی‌ام نمی‌گذشت و چه بسا می‌توانستم با صرفِ همان زمانی که پشت سر گذاشته بودم، نوازندگی با دست چپ را نیز یاد بگیرم. البته باید بگویم کمی ‌هم تلاش کردم، ولی شکیبایی لازم را نداشتم و این کار به نظرم ناممکن می‌رسید. از این رو، تصمیم گرفتم با وضعیت موجود کنار بیایم و برای خودم سرانگشتانی پلاستیکی ساختم. بدین ترتیب پایداری کردم.
می‌دانیم که عنوان آهنگِ «Black Sabbath» و همین طور نام گروهِ شما برگرفته از یک فیلم ترسناک ایتالیایی با بازی بوریس کارلف است. به نظر می‌رسد که «Black Sabbath» بر خلاف بیشتر گروه‌های انگلیسی هم‌دوره‌اش شیفته فرهنگِ زیرزمینی بود.
در آن روزهای آغازین، من و گیزر به طور پیوسته در سانس‌های نیمه‌شب به تماشای فیلم‌های ترسناک می‌رفتیم. راستش را بخواهید، ما علاقه زیادی به چنین موضوع‌هایی داشتیم و از این ایده که آهنگ‌هایی بنویسم که دارای همان روح جاری در فیلم‌ها و کمیک استریپ‌های ترسناک باشند خوشمان می‌آمد. ولی با گذشت زمان درگیر مسائل بحث انگیزتر و جنجالی‌تری شدیم.
● هنگامی که «Black Sabbath» نخستین آلبوم خود‌ش را منتشر کرد، «Judas Priest» نیز در شهر برمینگهام تشکیل شد. آیا شما آن موقع از وجود این گروه آگاهی داشتید؟
بله. می‌دانستم. من در همان زمان آژانسی را برای کمک به گروه‌ها راه‌اندازی کرده بودم. من و ریک لی از گروهِ «Ten Years After» با هم برای این کار پول گذاشتیم و کارمندانی را هم برای دفتر کارمان استخدام کردیم. ما می‌خواستیم تا به گروه‌های محلّی کمک کنیم و «Judas Priest» نیز یکی از گروه‌هایی بود که به سراغ‌مان آمد. من ابزاری را در اختیارشان گذاشتم و کمک کردم تا کار کنند. ولی آژانس ما خیلی زود در آستانه تعطیل شدن قرار گرفت، زیرا من برای برگزاری یک تور به آمریکا سفر کردم و ریک نیز به همراه «Ten Years After» به تور رفت. کسی به جز افرادی که استخدام کرده بودیم در آژانس باقی نمانده بود. در نتیجه، یکی از کارمندان‌مان از «Judas Priest» درخواست کرد تا مدیریت آژانس را بر عهده بگیرد.
● گروه‌هایی مانند «Black Sabbath» و « Judas Priest» در واقع صدای سبکِ heavy metal را تعریف کرده‌اند، و هر دو گروه نیز از شهر ِبرمینگهام هستند. ِبرمینگهام چگونه بر موسیقی شما تاثیر گذاشته است؟
راستش، محل زندگی ما جای خیلی گندی بود. من در یک کارخانه کار می‌کردم و سراسر روز را با ورقه‌های فلزی سر و کار داشتم. در واقع، ما در منطقه پرخشونتی زندگی می‌کردیم. آن اطراف پر بود از دسته‌های تبهکاری و... جان به در بردن از آن تاریکی کار ساده‌ای نبود. ولی ما موسیقی را دوست داشتیم، و موسیقی روزنه‌ای بود برای رها شدن از آن دام گسترده. ما به جای پیوستن به دسته‌های تبهکاری، به دنیای موسیقی پناه بردیم.
● چگونه شد که برای تور Never Say Die، گروه جوان و پرحرارت Van Halen را به عنوان پیش قراول اجراهای‌تان با خود بردید؟
البته، پیش از آن هم خیلی از گروه‌های جوان مانند «Boston» را به همراه خود برده بودیم و هیچ باکی هم از انجام این کار نداشتیم. فقط می‌خواستیم تا نمایش‌ها به خوبی برگزار شوند. من خیلی از کار «Van Halen» خوشم می‌آمد و آنها نیز از هواداران پر‌و‌پا قرص ما بودند. آنها به مدّت هشت ماه با ما همراه شدند و دوستی عمیقی میان مان شکل گرفت.
● رانی جیمز دیو چگونه به «Black Sabbath» پیوست؟
من رانی را در یک میهمانی دیدم و با هم گپی زدیم. راستش، من حسابی گیر کرده بودم و می‌دانستم که باید کاری کنم. پس از آن، ما چند بار دیگر نیز با هم حرف زدیم، و پس از آن که آزی از گروه رفت، یک روز به رانی زنگ زدم و از او خواستم تا سری به تمرین‌های ما بزند. ما آن موقع خانه‌ای در لس‌آنجلس داشتیم که همه با هم در آن جا زندگی می‌کردیم و در گاراژ نیز استودیویی برای تمرین موسیقی فراهم کرده بودیم. رانی آمد و ما یکی از ریف‌هایی را که ساخته بودیم نواختیم. وقتی که او روی کار آواز خواند، ما نگاهی به هم انداختیم و گفتیم، «لعنتی! خودشه!» و خودش بود. البته من پیشاپیش می‌دانستم که کارمان با صدای رانی قرار است چه صدایی بدهد، چون همه کارهای او را با گروه «Rainbow» شنیده بودم، ولی با این همه، هنوز خوانندگی‌اش برایم شکوهمند بود.
● هنگامی که برای نخستین بار آلبوم «Blizzard Of Ozz» را از آزی با نوازندگی رندی رودز شنیدید چه احساسی داشتید؟
خیلی خوب بود. نوازندگی رندی را دوست داشتم. البته هیچ عجله‌ای برای خریدن آلبوم آزی نکردم، چون در آن زمان گرفتار کارهای گروه بودم. ولی برای آزی بسیار خوشحال بودم. این جرقه او را به حرکت درآورده بود و این درست همان چیزی بود که آزی نیاز داشت.
● من شایعاتی شنیده‌ام بر این پایه که در اوایل دهه ۱۹۸۰ عکس «Black Sabbath» را در کنار عکس «Spinal Tap» روی جلد مجله‌ای چاپ کرده‌اند. آیا شما در آن زمان می‌دانستید که آنها یک گروه مسخره بازی هستند؟
وقتی که آنها آمدند و درخواست چاپ عکس گروه را روی جلد نشریه کردند، من پرسیدم، «Spinal Tap دیگر کیست؟» آنها به من گفتند که دارند یک فیلم می‌سازند. عکس‌هایی را هم به من و گیزر نشان دادند. من آن موقع هیچ خبر نداشتم که گروه‌شان واقعی نیست. سرانجام وقتی فیلم را دیدم، گفتم، «لعنت بر شما!»
● شما در سال ۱۹۹۷ می‌خواستید تا پروژه‌ای را به همراه راب‌ هالفورد آغاز کنید. چرا این پروژه هرگز اجرا نشد؟
آن موقع باب مارلیت (Bob Marlette) تهیه‌کنندگی گروه راب را برعهده داشت [پروژه «Two» به همراه جان لوری ، ملقب به John ۵]. راب به من گفته بود که باب آدم خوبی است و از همین رو تصمیم گرفتیم تا کاری را با هم شروع کنیم. من هم پیش باب رفتم و آنجا بود که فهمیدم تهیه‌کننده راب می‌خواهد گندکاری کند. او جوری وانمود می‌کرد که انگار من قرار است به گروه راب بپیوندم، ولی این درست نبود. به هر حال، نشد. راب‌ هالفورد آدم بسیار نازنینی است، ولی ما نتوانستیم تا با هم کار کنیم، چون دست‌های زیادی در دیزی بود! بدبختانه، گاهی به هنرمندان اجازه داده نمی‌شود که هنرمند باشند.
● چه چیزی سبب شد تا سرانجام در سال ۲۰۰۰ نخستین آلبوم شخصی خودتان را کار کنید؟
خواننده‌های زیادی پیش من آمده بودند و آن موقع، ساختن آلبومی که مورد نظرم بود بسیار ساده به نظر می‌رسید. به محض آنکه دهان باز کردم، خیلی‌ها اعلام آمادگی کردند. تهیه‌کننده من به همراه شارون آزبرن (Sharon Osbourne) رفتند و با چندین خواننده برگشتند. تازه شروع کرده بودیم به ضبط چند آهنگ، که فهمیدیم کل کار جمع شده است. خواننده بود که از در و پنجره می‌آمد! از سوی دیگر، برای آنکه بتوانم در هر آهنگ کارهای گوناگونی انجام دهم، به نوازندگان درامز و گیتار بیس متفاوتی نیاز داشتم.
درست مثل یک مبارزه بود. وقتی که به همراه بیلی کورگان به استودیو رفتیم، هیچ آهنگی برای ضبط کردن نداشتیم. ما از هیچ شروع کردیم و من چند ردیف ضبط‌کردم. پیش از آنکه بفهمیم، یک آهنگ با همه فراز و فرودهایش ضبط کرده بودیم. کارها به شکل زنده نواخته و ضبط می‌شدند. همه چیز به سرعت انجام شد و این روند بسیار الهام‌بخش بود. حالا هم آهنگ‌های تازه‌ای که می‌خواهم بسازم خیلی سریع جمع و جور می‌شوند.
● با توجه به کارهای گسترده شما، آیا لحظه‌هایی بوده است که به راستی برایتان برجسته و خاص باشد؟
برای من بسیار شگفت‌انگیز است که چگونه دوران حرفه‌ای‌ام سپری شد. این روزها پس از ۴۰ سال، برای نخستین‌بار چنین پاداش‌هایی به من اعطا می‌شود. گمان می‌کنم اگر برای مدتی در این حرفه باشید این اتفاق برایتان می‌افتد و این دستاورد قطعی یک عمر پشتکار و تلاش است. منبع:

کریس گیل
مترجم: محسن کاس‌نژاد
Oct - Guitar World Magazine ‌۱۷, ۲۰۰۸
توضیحات:
۱- گروه آقای John Mayall (متولد ۲۹ نوامبر ۱۹۳۳- مکسلزفیلد، انگلستان) : خواننده، ترانه‌پرداز و نوازنده گیتار، سازدهنی و سازهای کلاویه‌ای و از پیشکسوتان موسیقی بلوز انگلیسی.
۲- تونی آیومی از آغاز نوازندگی‌اش چپ‌دست بود، و پس از رخداد قطع شدن دو بند از سرانگشتان دست راستش زیر دستگاه پرس فلزات کارخانه نیز همچنان چپ‌دست باقی ماند. – م.
۳- Boris Karloff (۱۸۸۷؛ لندن، انگلستان- درگذشته ۱۹۶۹) : با نام واقعی William Henry Pratt؛ بازیگر شهیر سینما که بیشترین شهرت خود را از بازی در فیلم‌های ترسناک و به ویژه، بازی در نقش هیولای فرانکنشتاین در فیلم‌های: Frankenstein (۱۹۳۱)، Bride of Frankenstein (۱۹۳۵) و Son Of Frankenstein )۱۹۳۹) به دست آورده است. وی در سال ۱۹۶۳ در فیلمی ایتالیایی با عنوان I Tre volti della paura (سه روی ِ ترس) به کارگردانی ماریو باوا (Mario Bava) ایفای نقش کرد. این فیلم سه اپیزودی که در سینماهای انگلستان و آمریکا زیر عنوان « Black Sabbath » به نمایش در آمد، منبع الهامی شد تا پرسنل گروه بلوز-راکِ بریتانیایی Earth (به رهبری تونی آیومی) در آگستِ سال ۱۹۶۹ این عنوان را برای صدای موسیقی خود مناسب‌تر تشخیص داده و نام گروه را به «Black Sabbath» تغییر دهند.- گفتنی است که این ایده نخستین بار از سوی نوازنده گیتار بیس گروه؛ گیزر باتلر مطرح شد. – م.
۴- Richard Lee (متولد ۲۰ اکتبر ۱۹۴۵- منسفیلد، ناتینگهامشایر، انگلستان) : نوازنده درامز گروه راک بریتانیایی؛ Ten Years After .
۵- Ronnie James Dio (متولد ۱۰ جولای ۱۹۴۲- نیوهمپشایر، آمریکا) : با نام واقعی Ronald James Padavona؛ خواننده و ترانه‌پرداز شهیر و قدرتمندِ راک ـ هوی متال؛ که از دهه ۱۹۶۰ به این سو در گروه‌های Elf، Rainbow، Black Sabbath، و گروهِ خودش با نام Dio، به صورت پیوسته و بی‌هیچ اُفتِ صدایی آواز خوانده است.
۶- Randy Rhoads دسامبر ۱۹۵۶- درگذشته ۱۹ مارچ ۱۹۸۲) : نوازنده گیتار گروه‌های Ozzy Osbourne و Quiet Riot که به رغم دوران کوتاه نوازندگی‌اش، تاثیر به‌سزایی روی نوازندگان گیتار هم دوره خود گذاشت.
۷- گروه هوی‌متال نیمه‌تخیلی و مسخره بازی سه نفره (Michael McKean، Christopher Guest و Harry Shearer) که نخستین بار در سال ۱۹۷۸ در یک نمایش کمدی تلویزیون ABC آمریکا ظاهر شد. این گروه موضوع فیلم‌های This Is Spinal Tap (۱۹۸۴) و Break Like The Wind (۱۹۹۲) نیز بوده است. در آهنگی با عنوان Break Like The Wind، نام هنرمندانی چون جو ستریانی (گیتار)، جف بک (گیتار)، استیو لوکاتر (گیتار) و اسلش (گیتار) نیز به عنوان همکاران نوازنده گروه به چشم می‌خورد. گفتنی است که دوییزل زاپا در مقام نوازنده گیتار(در قطعه Diva Fever) و شر سرکیسیان در مقام خواننده (در قطعه Just Begin Again) نیز با این گروه همکاری کرده‌اند. – م.
۸- Rob Halford (متولد ۲۵ آگستِ ۱۹۵۱- برمینگهام، انگلستان) : با نام کامل Robert John Arthur Halford؛ ملقب به Metal God، خواننده پرآوازه گروه نامدار Judas Priest، با صدایی ویژه و ۴ اکتاوی (از D۲ تا B۵). افزون بر Judas Priest، از جمله دیگر فعالیت‌های او در عرصه موسیقی متال، می‌باید به پروژه‌های Fight، Two و Halford اشاره کرد. گفتنی است که وی در ۱۴ و ۱۵ نوامبر ۱۹۹۲، به درخواستِ آزی آزبرن، Black Sabbath را – در اجرای زنده آمفی تئاتر پاسیفیکِ شهر لس‌آنجلس – به عنوان خواننده اصلی همراهی کرد.
۹- John William Lowery (متولد ۳۱ جولای ۱۹۷۱- گراس پوینت، میشیگان، آمریکا) : نوازنده گیتار گروهِ Rob Zombie که در سال ۱۹۹۸ به گروه مریلین منسان پیوست. تاکنون از این هنرمند چهار آلبوم گیتار نیز منتشر شده است: Vertigo (۲۰۰۴)، Songs For Sanity (۲۰۰۵)، The Devil Knows My Name ۲۰۰۷) و Requiem (۲۰۰۸.
۱۰- Billy Corgan (متولد ۱۷ مارچ ۱۹۶۷- دهکده الک گروو، ایلینوی، آمریکا) : خواننده، آهنگساز و نوازنده گیتار گروه الترنیتیو-راکِ The Smashing Pumpkins که به خاطر سبکِ پیچیده و چندلایه موسیقی‌اش معروف است.


منبع
روزنامه فرهنگ آشتی