کما

بر روی تختی بی لچک من ماندم و کمای سرد


مرزی پر از حس عدم با دیو مردن در نبرد


در خاطرم طرحی ز عشق یا لحظه های پر ز درد


بر روی بومم جغد مرگ تنها نشست و لانه کرد​

در مسلخ این حس شوم مسخ و رها از روزگار


در شوق پروازی رها از روزگار و ماندگار​

روزی به فکر درد خود با مرگ خود یاور شدم


در ماورای ذهن من کفر است و من کافر شدم


من قوطه ور در فکر مرگ غافل ز هر باور شدم


در زندگی محکوم مرگ بیگانه از داور شدم​

هر ثانیه سالی گذشت من زنده ام یا مرده ام


حبس عبد در این کما من جور دوران برده ام​

در پیچ و تاب این کما نوبت به پاکی ها رسید


بر بوم بد رنگ کما طرحی ز خوشرنگی تنید


در اوج یاًسم جغد مرگ از لحظه هایم پر کشید


شوق و امید زندگی در تار و پود من دمید​

یکباره روحم چون عقاب بر طعمه جسمم نشست


تلسم این کمای سرد باطل شد و در هم شکست​

یک روز تازه زندگی بر ساز بیداری نواخت


خواب عمیق و مبهمم آخر شد و مرگی نساخت


یکبار دیگر سختی و نا مردمی قلبم شکافت


سیلی ز تذویر و ریا بر سد پاکی ها شتافت​

در خلوت و تنهایی ام افکار پر تشویش من​

ای کاش میمردم از کما دیگر نمانده جان به تن

 

شعر خوبیه همین

 

این شعر از خودتونه؟ شعر های پر مغز و خوبی میگید. رشته تحصیلی شماست ؟

 

من شعرهاتو میخونم شعرات به دل من میشینه.

 

بسیار خوب بود

این مصرع رو به نظرم میشه ادیت کرد :

بر بوم بد رنگ کما طرحی ز خوشرنگی تنید

اینطور بگیم بهتره : بر چهره ی سرد کما ، نقشی ز خوشرنگی کشید