پشتیبانی از استعدادهای جوان

[Farhood]

من بعضاً به این فکر میکنم که چند مورد استعداد (فعلاً در مورد موسیقی) تا حالا سوختند و از بین رفتند؟!
این شاید سوالی نباشه که بشه در موردش آمار دقیقی داد، ولی همه ما آمار تقریبی اونو میدونیم که چقدر بالاست. حالا کشورش هم زیاد مورد بحث نیست، چون معضل "سوختن استعداد" اصولاً در همه جای دنیا هست، با این تفاوت که در بعضی کشورها بیشتره و بعضی کمتر. علت ها رو هم نمیخوام بررسی کنم، که خیلی مفصّل و گوناگون (و بعضاً پیچیده) هست.
حالا همین موضوع رو میخوام از یه دریچه ی دیگه ببینم و مجدداً سوال کنم:
تا حالا چند مورد استعداد رو کمکش کردیم و از سوختن نجاتش دادیم؟!
بعید میدونم که تا حالا به این سوال فکر کرده باشید! چون معمولاً هرکسی خودش رو در معرض قربانی شدن میبینه! کسانی که این متن رو میخونند ممکنه از هر سنّ، حرفه، جنس و موقعیتی باشند، مهم نیست. دوست دارم همه به این سوال آخری فقط فکر کنند. در بعضی کشورها موسساتی وجود دارند که کارشون فقط رسیدگی به این مشکل هست، ولی در کشورهایی که چنین موسساتی وجود نداره، حرکتهای فردی میتونه در سرنوشت یک فرد مستعد نقش حیاتی داشته باشه.

در لندن موسسه ای هست بنام Newbury Rock School که کارش فقط پشتیبانی از کودکان و نوجوانانی هست که در نواختن درامز و گیتار و همچنین ووکال راک استعداد دارند. این موسسه هیچ بودجه ی دولتی دریافت نمیکنه. شهریه ی ناچیزی از هنرجوهای جوان دریافت میکنه، ولی عمده بودجه ی اون از کمکهای مردمی و کمپانی های تولید کننده ی ساز و سخت افزار موسیقی (مثل گیتار و درامز و امپ و . . .) تامین میشه. این موسسه، ساز مناسب در اختیار هنرجو قرار میده، معلم نوازندگی ساز مورد نظر در اختیار هنرجو قرار میده، تمرینات گروهی برگزار میکنه، اجراهای زنده ی محلی برگزار میکنه و مربیانی در اختیار هنرجو قرار میده که صرفاً کارشون آماده سازی برای پرفورمانس لایو هست. و همچنین در صورت پیشرفت خوب، امکانات تولید قطعات اورجینال و ریکورد استودیویی و حتی موزیک ویدئو هم در اختیار هنرجو قرار میگیره. در این موسسه حتی به هنرجوها آموزش داده میشه که قطعات اورجینال خودشون رو، خودشون ایده پردازی و خلق کنند!

چهار سال پیش در Newbury Rock School شش نفر از هنرجوها که همشون در رده ی سنی "کودک" قرار داشتند (7 تا 9 سال) بندی رو تشکیل دادند بنام The Mini Band. اجراهایی داشتند بصورت محدود (که یکی از اون اجراها رو حتی اعضای متالیکا هم دیده بودند). کم کم توجه رسانه ها هم جلب شد و انگیزه ی اعضای بند هم بیشتر شد و 3 سال پیش اولین موزیک ویدئوی خودشون رو هم ارائه کردند. . . تا اینکه این ویدئو که مربوط به آخرین کار اورجینال اونها میشه، دو هفته پیش در یوتیوب قرار گرفت، بنام Step Into The Light:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

همونطور که دیدید، یک کار متال تمام عیار با یک ویدئوی کاملاً حرفه ای! اینها الآن 11 تا 13 سال دارند، تا الآن فقط یکی از اعضا گروه رو ترک کرده و بقیه همچنان در حال کار و ارائه کنسرت با آمار بالای فروش بلیط هستند و شکی نیست که در آینده ی نزدیک جزو نامدارترین بندهای متال قرار بگیرند.

Zoe گیتاریست (تنها عضو دختر این بند) در 6 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Harrison ووکالیست این بند در 7 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Harry گیتاریست چپ دست این بند در 7 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Charlie درامر این بند در 11 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

اولین موزیک ویدئوی The Mini Band:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

و این هم ویدئوی متلیکا در حال تماشای Enter Sandman از The Mini Band (چهار سال پیش):

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

 

[mb1375]

من بعضاً به این فکر میکنم که چند مورد استعداد (فعلاً در مورد موسیقی) تا حالا سوختند و از بین رفتند؟!
این شاید سوالی نباشه که بشه در موردش آمار دقیقی داد، ولی همه ما آمار تقریبی اونو میدونیم که چقدر بالاست. حالا کشورش هم زیاد مورد بحث نیست، چون معضل "سوختن استعداد" اصولاً در همه جای دنیا هست، با این تفاوت که در بعضی کشورها بیشتره و بعضی کمتر. علت ها رو هم نمیخوام بررسی کنم، که خیلی مفصّل و گوناگون (و بعضاً پیچیده) هست.
حالا همین موضوع رو میخوام از یه دریچه ی دیگه ببینم و مجدداً سوال کنم:
تا حالا چند مورد استعداد رو کمکش کردیم و از سوختن نجاتش دادیم؟!
بعید میدونم که تا حالا به این سوال فکر کرده باشید! چون معمولاً هرکسی خودش رو در معرض قربانی شدن میبینه! کسانی که این متن رو میخونند ممکنه از هر سنّ، حرفه، جنس و موقعیتی باشند، مهم نیست. دوست دارم همه به این سوال آخری فقط فکر کنند. در بعضی کشورها موسساتی وجود دارند که کارشون فقط رسیدگی به این مشکل هست، ولی در کشورهایی که چنین موسساتی وجود نداره، حرکتهای فردی میتونه در سرنوشت یک فرد مستعد نقش حیاتی داشته باشه.

در لندن موسسه ای هست بنام Newbury Rock School که کارش فقط پشتیبانی از کودکان و نوجوانانی هست که در نواختن درامز و گیتار و همچنین ووکال راک استعداد دارند. این موسسه هیچ بودجه ی دولتی دریافت نمیکنه. شهریه ی ناچیزی از هنرجوهای جوان دریافت میکنه، ولی عمده بودجه ی اون از کمکهای مردمی و کمپانی های تولید کننده ی ساز و سخت افزار موسیقی (مثل گیتار و درامز و امپ و . . .) تامین میشه. این موسسه، ساز مناسب در اختیار هنرجو قرار میده، معلم نوازندگی ساز مورد نظر در اختیار هنرجوو قرار میده، تمرینات گروهی برگزار میکنه، اجراهای زنده ی محلی برگزار میکنه و مربیانی در اختیار هنرجو قرار میده که صرفاً کارشون آماده سازی برای پرفورمانس لایو هست. و همچنین در صورت پیشرفت خوب، امکانات تولید قطعات اورجینال و ریکورد استودیویی و حتی موزیک ویدئو هم در اختیار هنرجو قرارا میگیره. در این موسسه حتی به هنرجوها آموزش داده میشه که قطعات اورجینال خودشون رو، خودشون ایده پردازی و خلق کنند!

چهار سال پیش در Newbury Rock School شش نفر از هنرجوها که همشون در رده ی سنی "کودک" قرار داشتند (7 تا 9 سال) بندی رو تشکیل دادند بنام The Mini Band. اجراهایی داشتند بصورت محدود (که یکی از اون اجراها رو حتی اعضای متالیکا هم دیده بودند). کم کم توجه رسانه ها هم جلب شد و انگیزه ی اعضای بند هم بیشتر شد و 3 سال پیش اولین موزیک ویدئوی خودشون رو هم ارائه کردند. . . تا اینکه این ویدئو که مربوط به آخرین کار اورجینال اونها میشه، دو هفته پیش در یوتیوب قرار گرفت :

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

همونطور که دیدید، یک کار متال تمام عیار با یک ویدئوی کاملاً حرفه ای! اینها الآن 11 تا 13 سال دارند، تا الآن فقط یکی از اعضا گروه رو ترک کرده و بقیه همچنان در حال کار و ارائه کنسرت با آمار بالای فروش بلیط هستند و شکی نیست که در آینده ی نزدیک جزو نامدارترین بندهای متال قرار بگیرند.

Zoe گیتاریست (تنها عضو دختر این بند) در 6 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Harrison ووکالیست این بند در 7 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Harry گیتاریست چپ دست این بند در 7 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Charlie درامر این بند در 11 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

اولین موزیک ویدئوی The Mini Band:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

و این هم ویدئوی متلیکا در حال تماشای Enter Sandman از The Mini Band (چهار سال پیش):

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

خوشبحالشون..............اینجا مردم دنبال کارن از صبح تا شب یه لقمه نون در بیارن کی فکر این چیزاس ..........وقتی اسم موسیقی میاری میگن به چ دردی میخوره پول توش هست ایندت چی و...واقعانم راس میگن تو ایران هیچ ارزشی نداره کارتم قوی باشه کارتو میدزدن مث اب خوردن یا نمیزارن پیشرفت کنی.......اینا که توخارج پیشرفت میکنن اینکه خانواده حمایتشون میکنه شرکت هایی هستن حمایشتون میکنه این بچه ها نگران یه لقمه نون واسه اینده نیستن و از هر نظر تکمیلن و با خیال راحت به هدفشون میرسن.................به نظر من بیشترین استعداد های سوخته مال ایرانه.

 

[3GreenSpades]

5 سال پیش اهنگ های متال رو شروع کردم به گوش دادن و 2 سال پیش به فکر خرید 1 گیتار الکتریک افتادم هنوز هم پول یدونه گیتار رو ندارم. کنسرت و اینا پیشکش !!!!!!

 

[mb1375]

5 سال پیش اهنگ های متال رو شروع کردم به گوش دادن و 2 سال پیش به فکر خرید 1 گیتار الکتریک افتادم هنوز هم پول یدونه گیتار رو ندارم. کنسرت و اینا پیشکش !!!!!!

این یک نمونه از استعداد های ما ..............

 

[DANIEL ADHAMI]

من بعضاً به این فکر میکنم که چند مورد استعداد (فعلاً در مورد موسیقی) تا حالا سوختند و از بین رفتند؟!
این شاید سوالی نباشه که بشه در موردش آمار دقیقی داد، ولی همه ما آمار تقریبی اونو میدونیم که چقدر بالاست. حالا کشورش هم زیاد مورد بحث نیست، چون معضل "سوختن استعداد" اصولاً در همه جای دنیا هست، با این تفاوت که در بعضی کشورها بیشتره و بعضی کمتر. علت ها رو هم نمیخوام بررسی کنم، که خیلی مفصّل و گوناگون (و بعضاً پیچیده) هست.
حالا همین موضوع رو میخوام از یه دریچه ی دیگه ببینم و مجدداً سوال کنم:
تا حالا چند مورد استعداد رو کمکش کردیم و از سوختن نجاتش دادیم؟!
بعید میدونم که تا حالا به این سوال فکر کرده باشید! چون معمولاً هرکسی خودش رو در معرض قربانی شدن میبینه! کسانی که این متن رو میخونند ممکنه از هر سنّ، حرفه، جنس و موقعیتی باشند، مهم نیست. دوست دارم همه به این سوال آخری فقط فکر کنند. در بعضی کشورها موسساتی وجود دارند که کارشون فقط رسیدگی به این مشکل هست، ولی در کشورهایی که چنین موسساتی وجود نداره، حرکتهای فردی میتونه در سرنوشت یک فرد مستعد نقش حیاتی داشته باشه.

در لندن موسسه ای هست بنام Newbury Rock School که کارش فقط پشتیبانی از کودکان و نوجوانانی هست که در نواختن درامز و گیتار و همچنین ووکال راک استعداد دارند. این موسسه هیچ بودجه ی دولتی دریافت نمیکنه. شهریه ی ناچیزی از هنرجوهای جوان دریافت میکنه، ولی عمده بودجه ی اون از کمکهای مردمی و کمپانی های تولید کننده ی ساز و سخت افزار موسیقی (مثل گیتار و درامز و امپ و . . .) تامین میشه. این موسسه، ساز مناسب در اختیار هنرجو قرار میده، معلم نوازندگی ساز مورد نظر در اختیار هنرجوو قرار میده، تمرینات گروهی برگزار میکنه، اجراهای زنده ی محلی برگزار میکنه و مربیانی در اختیار هنرجو قرار میده که صرفاً کارشون آماده سازی برای پرفورمانس لایو هست. و همچنین در صورت پیشرفت خوب، امکانات تولید قطعات اورجینال و ریکورد استودیویی و حتی موزیک ویدئو هم در اختیار هنرجو قرارا میگیره. در این موسسه حتی به هنرجوها آموزش داده میشه که قطعات اورجینال خودشون رو، خودشون ایده پردازی و خلق کنند!

چهار سال پیش در Newbury Rock School شش نفر از هنرجوها که همشون در رده ی سنی "کودک" قرار داشتند (7 تا 9 سال) بندی رو تشکیل دادند بنام The Mini Band. اجراهایی داشتند بصورت محدود (که یکی از اون اجراها رو حتی اعضای متالیکا هم دیده بودند). کم کم توجه رسانه ها هم جلب شد و انگیزه ی اعضای بند هم بیشتر شد و 3 سال پیش اولین موزیک ویدئوی خودشون رو هم ارائه کردند. . . تا اینکه این ویدئو که مربوط به آخرین کار اورجینال اونها میشه، دو هفته پیش در یوتیوب قرار گرفت :

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

همونطور که دیدید، یک کار متال تمام عیار با یک ویدئوی کاملاً حرفه ای! اینها الآن 11 تا 13 سال دارند، تا الآن فقط یکی از اعضا گروه رو ترک کرده و بقیه همچنان در حال کار و ارائه کنسرت با آمار بالای فروش بلیط هستند و شکی نیست که در آینده ی نزدیک جزو نامدارترین بندهای متال قرار بگیرند.

Zoe گیتاریست (تنها عضو دختر این بند) در 6 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Harrison ووکالیست این بند در 7 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Harry گیتاریست چپ دست این بند در 7 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

Charlie درامر این بند در 11 سالگی:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

اولین موزیک ویدئوی The Mini Band:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

و این هم ویدئوی متلیکا در حال تماشای Enter Sandman از The Mini Band (چهار سال پیش):

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

عرض ادب.
خدا میدونه که جناب فرهود خیلی وقت بود میخواستم همچین موضوعی رو مطرح کنم و پیشنهادی بدم اما حقیقتش زمان های دورتر برخوردهایی شده بود که من رو به ریاکاری متهم کرده بودن.بگذریم...
البته این عرض بنده رو امری بر ریا نزارید,فقط خیلی برام جالب بود چون خیلی اوقات با خودم میگم اگرچه خودم مهره ی سوخته شدم اما حداقل اگه خدا لطفی کرد و اندک در آمدی در آوردم حتی اگه به یه کودک هم شده و متوجه شدم کسی هست که استعداد و علاقه داره اما حامی نداره بتونم پشتش باشم چرا که اون هم میتونه فرزند من-برادر یا خواهر کوچکتر من باشه.گاهی تصمیم به این کار میگیرم اما متاسفانه با این اوضاعی که پیش میره خدا میدونه که دستم تنگه وگرنه دریغ نمیکردم که البته اگه خدا این لیاقت رو نصیب بنده بکنه برنامه هایی برای این امر دارم.

البته جدای از این چقدر زیبا و دوس داشتنی بود اگه از اعضای همین انجمن که همیشه مثل یک دوست همراه تمامی عزیزان بوده دست به همچین کار زیبایی میزد و هر کدوم از اعضا به نسبت در آمد خودشون ماهیانه حمایت از هر تعداد کودک با استعداد رو بر عهده میگرفتن.البته همیشه در فکر تاسیس یکجور آموزشگاه خیریه ی موسیقی بودم اما متاسفانه در توانم نبود.
باز هم تشکر که تلنگری به بنده زدید جناب فرهود.
یادمون باشه که:

دستی که گل اهدا می کند

خودش هم بوی گل می گیرد.

 

[Farhood]

حدسشو میزدم که پستهای مملو از آه و ناله و درد دل در این تاپیک شروع بشه! ناله هایی که برای از بین بردنشون دیگه کسی الآن نمیتونه کاری انجام بده. به همین دلیل خواهش کردم که: در مورد سوال دوم فکر کنید.

وقتی در مورد "کشف و پرورش استعداد" داریم حرف میزنیم، یعنی در مورد سنّ کودکی و تا حدودی نوجوانی صحبت میکنیم. بنابر این، دوستانی که حس میکنند در گذشته استعداد موسیقی شون نادیده گرفته شده، الآن دیگه نمیشه دستشونو گرفت. بهتر اینه که خود اونها الآن دست کودکان مستعد رو بگیرند، چرا که دردآشنا تر هستند (گرچه میدونم که به دلایلی این کار رو نمیکنند!).

استعداد موسیقی، زیر 10 سالگی خودشو نشون میده (و با کم شدن این عدد، تعبیر به نبوغ میشه که حالا ما در این تاپیک نمیخوایم به اون بپردازیم)، و کسی که در سنین جوانی و بالاتر علاقمندی خودش رو نسبت به موسیقی حس کنه و شروع به فعالیت بکنه، الزاماً فرد با استعداد قوی در موسیقی محسوب نمیشه.

والدین بنا به دلایلی که عمدتاً ریشه ی اقتصادی داره، معمولاً موافق با گرایشهای هنری فرزندانشون که آینده ی اونها رو تحت تاثیر جدی قرار بده، نیستند. شرایط فرهنگی/اقتصادی بزرگترین سیبل استدلالی اونها رو در این مخالفت تشکیل میده، غافل از اینکه این "شرایط" چیزی نیست جز طرز فکر جمعی خودشون! ریشه ی این شرایط نامناسب رو اگر از خودشون سوال کنی، معمولاً دولت حاکم رو متهم میکنند! در حالی که نگاه جمعی در فرهنگ عمومی (که ریشه در طرز فکر خانواده ها داره) نسبت به مقوله ی هنر و موسیقی، یک نگاه غیر جدی و در خوشبینانه ترین حالت، تفننی هست. پس این "شرایط نامناسب" چیزی نیست جز مجموع طرز فکر خود والدین. البته این وضعیتی هست که جامعه ایرانی به اون مبتلاست. در کشورهای غربی هم اینطور نیست که این وضعی نباشه، بلکه شدت کمتری داره.

فرزندان هم در دوران کودکی استعداد موسیقی رو نشون میدند و هر نوع بی اعتنایی از طرف والدین طبعاً اون استعداد رو از بین خواهد برد. این فرزندان در دوران جوانی (تا اون موقع که مجرد هستند) اصولاً مخالف صد در صد والدین خودشون در این مورد هستند، ولی این مخالفت تا زمانی ادامه داره که خودشون بچه دار بشن! با ورود اولین فرزند به زندگی، با یک تغییر جهت 180 درجه، پیرو همون افکار والدین خودشون میشن و تبدیل میشن به بخشی از اون اکثریتی که باعث بوجود اومدن همون "شرایط نامناسب" شدند!! تا زمانی که تغییری در درون خودمون بوجود نیاد، هیچ تغییری در زندگی بیرونی ما بوجود نخواهد اومد و این تسلسل باطل تا ابد خواهد چرخید.

در جامعه ی غرب، بنابر شرایط فکری تک تک افراد اون جامعه، زمینه مناسب تر هست (مخصوصاً انگلستان، که موسیقی به نوعی یک سنت در جامعه شون محسوب میشه). اما گرچه در اقلیت، هستند والدینی که مخالف گرایش فرزندان خودشون به مشاغل هنری هستند.

اصولاً مقایسه ی اینچنینی بین کشورها مقایسه ی درستی نیست. قرار نیست کشورها همدیگه رو کپی پیست کنند! هر کشوری شرایط فرهنگی خودشو داره و ملت ها مجازند که با شرایطی که با اون راحت هستند، زندگی کنند. مجموعه نتایجی که اون طرز فکر عمومی در مورد موسیقی در کشوری مثل ایران پدید آورده، نشانگر وضعیتی هست که اکثریت اون جامعه طالب اون هستند و با اون راحت هستند.

انگلستان (بعنوان نمونه ای که در این تاپیک به موسسه ای در اون اشاره شد) متشکل از یک جامعه ی 65 ملیونی هست که خونه ی بدون "ساز" در اون وجود نداره. بالای 90 درصد خانواده ها گیتار و یا پیانو رو دارند، ولو بلا استفاده. وجود ساز یک چیزی مثل سنت محسوب میشه، چیزی مثل مثلاً فرش و قالی در ایران که در همه ی خونه ها گیر میاد. کلیسا (بعنوان یک مکان محوری در مذهب) مرکزی هست که موسیقی مذهبی و آواز بخشی از عبادت رو در اونجا تشکیل میده. تقریباً تمامی کلیسا ها گروههای کُر فعال دارند که افراد عادی محلی (از هر سنّی) اعضای اون رو تشکیل میدند. تمرین موسیقی در مدارس ابتدایی انگلستان از برنامه های درسی محسوب میشه (دقت کنید "تمرین" موسیقی، نه "تدریس" موسیقی؛ چرا که در مدارس ابتدایی بیشتر روی تجربه ی بازی/آموزشی تمرکز میکنند و حتی در این کلاسها با نُت کار نمیشه). بخش قابل توجهی از مخارج هر شهروند، صرف استفاده از موسیقی میشه. در انگلستان کمتر بچه ای وجود داره که حداقل برای یک بار هم که شده، کلاس رقص کلاسیک و باله رو تجربه نکرده باشه (برای پی بردن به این موضوع، پروژه ی Billy Elliot رو میتونید در وب سرچ و مطالعه کنید). در مورد کنسرتها، فستیوالها و پشتیبانی تلویزیون و رسانه ها در انگلستان هم که فکر کنم همه مون اطلاع داریم که چقدر وسیع و قوی برخورد میشه. خب الآن که دوستان شاکی مایل هستند مقایسه انجام بدند، همین موارد رو میتونند با ایران مقایسه کنند! چرا باید فکر کنیم که وضعیت موسیقی در ایران هم باید مثل انگلستان باشه؟! گرچه همونطور که گفتم، قرار نیست ملتها از هم تقلید کنند. هر ملتی وضعیتی رو که خودش مایل هست رو برای خودش فراهم میکنه.

در انتها باز هم توجه دوستان رو جلب میکنم به سوال دوم در پست اول!

 

[mb1375]

کاملا با حرفاتون موافقم اقا فرهود .......منظور من این بود با این شرایط نمیشه از سوختن استعداد خودمون جلوگیری کنیم حالا چطور میخوایم باعث بشم استعداد یکی دیگه سوخته نشه.

 

[3GreenSpades]

داداش ها . من همینطوریش نا امید بودم اینا هم که گفتین دیگه کلا ناامید تر شدم
الان سنیکهدیر شده منظورتون چقدره ؟ من 18.5 سالمه تو 19 سالگی میخام شروع کنم به نظر شما ولکنم کلا موسیقیو ؟ دیره ؟
البته ببخشید اگر با موضوع تاپیک متفاوته

 

[Farhood]

داداش ها . من همینطوریش نا امید بودم اینا هم که گفتین دیگه کلا ناامید تر شدم
الان سنیکهدیر شده منظورتون چقدره ؟ من 18.5 سالمه تو 19 سالگی میخام شروع کنم به نظر شما ولکنم کلا موسیقیو ؟ دیره ؟
البته ببخشید اگر با موضوع تاپیک متفاوته

دوست من، فرد "با استعداد" هیچوقت تصمیم نمیگیره که شروع کنه. کسی مثل همون Zoe یا Harry همون موقع که بدنیا اومدند، بدون اینکه خودشون متوجه بشن شروع کردند (البته بصورت ذهنی) که بعدها قبل از اینکه به سن 10 سالگی برسند، ذهنشون توانایی خاص خودش رو بطور عملی نشون داده و ما به این میگیم فرد با استعداد. این افراد هیچوقت "تصمیم" نگرفتند که "شروع" کنند. اصولاً استعداد رو نمیشه شروع کرد، بلکه "کار" رو میشه شروع کرد. گرچه این به این معنی نیست که شما به جایی نمیرسی، بلکه بیانگر اینه که پیشرفت شما در موسیقی در مقایسه با افراد با مستعد بمراتب محدودتر خواهد بود.

شما تنها عضو این سایت نیستی که صحبت از "شروع کردن" میکنی. خیلی وقتها من تاپیکهایی با موضوع "شروع کردن" میبینم (مخصوصاً در مورد خوانندگی). ظاهراً خیلی ها فکر میکنند که با تصمیم به شروع کردن، میتونند به توانایی ای برسند. شروع کردن مربوط به موقعی هست که یک فرد مثلاً توانایی کاری رو داشته باشه، و بخواد کار و یا یک پروژه ای رو در اون ارتباط شروع کنه.

در ضمن بی تردید "آموزش" مرحله ی اصلی رسیدن به یک تخصص هست، ولی همون آموزش هم برای یک فرد غیر مستعد هیچ کاری انجام نخواهد داد و فرد مورد نظر، پا به پای آموزشها پیش نخواهد رفت. بنابر این برای شروع به آموزش هم نیاز به یک زمینه در فرد ضروریه. در مرحله ی آموزش، "علاقه" یک فاکتور لازم هست ولی کافی نیست.

نیازی به نا امیدی و این چیزها هم نیست. به هرحال هر شخصی در یک زمینه ای تواناتر هست و شما خودت باید اونو کشف کنی.

 

[3GreenSpades]

من علاقه دارم به نوازندگی گیتار و خکانندگی ولی با توجه به امکانات و... نتونستم شروع کنم مطمئنا اگر منم تو یه خانواده ای مثل خانواده ی اونا بودم از 10 سالگی شروع میکردم . خوانواده ای که از 3 سالگی تو خونشون ساز بود یقینا هم علاقه مند خواهد شد و هم پیشرفت خواهد کرد
حتی بد وضع ترین خواننده و بیس زن که لمی کیلمستر باشه که به گفته ی خودش اوضاشون خیلی داغون بود . پول کلاس و گیتار بیس رو داشت حالا نمیدونم مارو چی میگن :)
خلاصه پول همه چی میاره !!!

 

[mb1375]

من علاقه دارم به نوازندگی گیتار و خکانندگی ولی با توجه به امکانات و... نتونستم شروع کنم مطمئنا اگر منم تو یه خانواده ای مثل خانواده ی اونا بودم از 10 سالگی شروع میکردم . خوانواده ای که از 3 سالگی تو خونشون ساز بود یقینا هم علاقه مند خواهد شد و هم پیشرفت خواهد کرد
حتی بد وضع ترین خواننده و بیس زن که لمی کیلمستر باشه که به گفته ی خودش اوضاشون خیلی داغون بود . پول کلاس و گیتار بیس رو داشت حالا نمیدونم مارو چی میگن :)
خلاصه پول همه چی میاره !!!

دقیقا وقتی تو خانواده از سه سالگی ساز باشه حتما علاقمند میشن :) من پسرعموم وقتی کلاس پنجم ابتدایی بودم ی کیبورد داشت وقتی به پدرم میگفتم یکی برام بگیره همش میگفت بچه ای هنوز دیگه تا کلاس نهم راهنمایی فقط با کیبورد پسرعموم ی چیزایی یاد گرفتم بعدش تونستم با هزار بدبختی چندتا وسیله بخرم کار کنم و.......خانواده خیلی تاثیر داره.

 

[Farhood]

در این تاپیک با The mini Band آشنا شدید و پشتیبانی دورادور اعضای متالیکا رو هم دیدید . . . و بالاخره بچه های The mini Band با حظور اعضای متالیکا سورپرایز شدند! این ویدئو دیروز در یوتیوب قرار گرفت که ملاقات اونها رو با هم نشون میده و دیدنش خالی از لطف نیست:

برای مشاهده لینک‌ها لطفا ورود یا ثبت نام کنید

 

[ali_eslami]

حدسشو میزدم که پستهای مملو از آه و ناله و درد دل در این تاپیک شروع بشه! ناله هایی که برای از بین بردنشون دیگه کسی الآن نمیتونه کاری انجام بده. به همین دلیل خواهش کردم که: در مورد سوال دوم فکر کنید.

وقتی در مورد "کشف و پرورش استعداد" داریم حرف میزنیم، یعنی در مورد سنّ کودکی و تا حدودی نوجوانی صحبت میکنیم. بنابر این، دوستانی که حس میکنند در گذشته استعداد موسیقی شون نادیده گرفته شده، الآن دیگه نمیشه دستشونو گرفت. بهتر اینه که خود اونها الآن دست کودکان مستعد رو بگیرند، چرا که دردآشنا تر هستند (گرچه میدونم که به دلایلی این کار رو نمیکنند!).

استعداد موسیقی، زیر 10 سالگی خودشو نشون میده (و با کم شدن این عدد، تعبیر به نبوغ میشه که حالا ما در این تاپیک نمیخوایم به اون بپردازیم)، و کسی که در سنین جوانی و بالاتر علاقمندی خودش رو نسبت به موسیقی حس کنه و شروع به فعالیت بکنه، الزاماً فرد با استعداد قوی در موسیقی محسوب نمیشه.

والدین بنا به دلایلی که عمدتاً ریشه ی اقتصادی داره، معمولاً موافق با گرایشهای هنری فرزندانشون که آینده ی اونها رو تحت تاثیر جدی قرار بده، نیستند. شرایط فرهنگی/اقتصادی بزرگترین سیبل استدلالی اونها رو در این مخالفت تشکیل میده، غافل از اینکه این "شرایط" چیزی نیست جز طرز فکر جمعی خودشون! ریشه ی این شرایط نامناسب رو اگر از خودشون سوال کنی، معمولاً دولت حاکم رو متهم میکنند! در حالی که نگاه جمعی در فرهنگ عمومی (که ریشه در طرز فکر خانواده ها داره) نسبت به مقوله ی هنر و موسیقی، یک نگاه غیر جدی و در خوشبینانه ترین حالت، تفننی هست. پس این "شرایط نامناسب" چیزی نیست جز مجموع طرز فکر خود والدین. البته این وضعیتی هست که جامعه ایرانی به اون مبتلاست. در کشورهای غربی هم اینطور نیست که این وضعی نباشه، بلکه شدت کمتری داره.

فرزندان هم در دوران کودکی استعداد موسیقی رو نشون میدند و هر نوع بی اعتنایی از طرف والدین طبعاً اون استعداد رو از بین خواهد برد. این فرزندان در دوران جوانی (تا اون موقع که مجرد هستند) اصولاً مخالف صد در صد والدین خودشون در این مورد هستند، ولی این مخالفت تا زمانی ادامه داره که خودشون بچه دار بشن! با ورود اولین فرزند به زندگی، با یک تغییر جهت 180 درجه، پیرو همون افکار والدین خودشون میشن و تبدیل میشن به بخشی از اون اکثریتی که باعث بوجود اومدن همون "شرایط نامناسب" شدند!! تا زمانی که تغییری در درون خودمون بوجود نیاد، هیچ تغییری در زندگی بیرونی ما بوجود نخواهد اومد و این تسلسل باطل تا ابد خواهد چرخید.

در جامعه ی غرب، بنابر شرایط فکری تک تک افراد اون جامعه، زمینه مناسب تر هست (مخصوصاً انگلستان، که موسیقی به نوعی یک سنت در جامعه شون محسوب میشه). اما گرچه در اقلیت، هستند والدینی که مخالف گرایش فرزندان خودشون به مشاغل هنری هستند.

اصولاً مقایسه ی اینچنینی بین کشورها مقایسه ی درستی نیست. قرار نیست کشورها همدیگه رو کپی پیست کنند! هر کشوری شرایط فرهنگی خودشو داره و ملت ها مجازند که با شرایطی که با اون راحت هستند، زندگی کنند. مجموعه نتایجی که اون طرز فکر عمومی در مورد موسیقی در کشوری مثل ایران پدید آورده، نشانگر وضعیتی هست که اکثریت اون جامعه طالب اون هستند و با اون راحت هستند.

انگلستان (بعنوان نمونه ای که در این تاپیک به موسسه ای در اون اشاره شد) متشکل از یک جامعه ی 65 ملیونی هست که خونه ی بدون "ساز" در اون وجود نداره. بالای 90 درصد خانواده ها گیتار و یا پیانو رو دارند، ولو بلا استفاده. وجود ساز یک چیزی مثل سنت محسوب میشه، چیزی مثل مثلاً فرش و قالی در ایران که در همه ی خونه ها گیر میاد. کلیسا (بعنوان یک مکان محوری در مذهب) مرکزی هست که موسیقی مذهبی و آواز بخشی از عبادت رو در اونجا تشکیل میده. تقریباً تمامی کلیسا ها گروههای کُر فعال دارند که افراد عادی محلی (از هر سنّی) اعضای اون رو تشکیل میدند. تمرین موسیقی در مدارس ابتدایی انگلستان از برنامه های درسی محسوب میشه (دقت کنید "تمرین" موسیقی، نه "تدریس" موسیقی؛ چرا که در مدارس ابتدایی بیشتر روی تجربه ی بازی/آموزشی تمرکز میکنند و حتی در این کلاسها با نُت کار نمیشه). بخش قابل توجهی از مخارج هر شهروند، صرف استفاده از موسیقی میشه. در انگلستان کمتر بچه ای وجود داره که حداقل برای یک بار هم که شده، کلاس رقص کلاسیک و باله رو تجربه نکرده باشه (برای پی بردن به این موضوع، پروژه ی Billy Elliot رو میتونید در وب سرچ و مطالعه کنید). در مورد کنسرتها، فستیوالها و پشتیبانی تلویزیون و رسانه ها در انگلستان هم که فکر کنم همه مون اطلاع داریم که چقدر وسیع و قوی برخورد میشه. خب الآن که دوستان شاکی مایل هستند مقایسه انجام بدند، همین موارد رو میتونند با ایران مقایسه کنند! چرا باید فکر کنیم که وضعیت موسیقی در ایران هم باید مثل انگلستان باشه؟! گرچه همونطور که گفتم، قرار نیست ملتها از هم تقلید کنند. هر ملتی وضعیتی رو که خودش مایل هست رو برای خودش فراهم میکنه.

در انتها باز هم توجه دوستان رو جلب میکنم به سوال دوم در پست اول!

سلام.
این بحثی که شما ازش میگین، کار من و شما نیست که بیایم بقیه رو حمایت کنیم. من خودم الان پول خرید گیتارم رو باید از بابام بگیرم. اگر هم مثل اینا یه موسسه بخوایم باز کنیم، به نظر شما کسی کمک میکنه؟ اگه مثلا همایون مجدزاده رو در نظر بگیریم، اون بیچاره تو پول کنسرتای خودشم مونده. نکنه میخواید از برادران کف جمهوری کمک بخواید؟
بذارید یه داستانی رو براتون تعریف کنم. من الان ۱۴ سالمه... یعنی پارسال ۱۳ سالم بود. پارسال مدرسه ی ما ۱۱ تا نوازنده داشت. از کیبورد بگیر تا گیتار و سه تار و بیس و دیگه هر چیزی. من بایستی برای این ۱۱ تا نوازنده، یه آهنگ مینوشتم که هر سازی توش حد اقل ۱۰ ثانیه تکنوازی داشته باشه. آقا ما هم اینو نوشتیم و دادیم برا اداره. چند وقت بعدش که نتایج اومد، فهمیدیم که تو استان اول شدیم. آوازه ی مدرسه همه جا پیچید. ولی نامی از من برده نشد. بعدشم رفتم به مدیر مدرسه گفتم：(آقای فلانی، فکر کنم این آهنگو من نوشته بودما) اونم خیلی ساده در اومد گفت：(حالا بعدا از تو هم تقدیر میکنیم). خلاصه سرتونو درد نیارم. ما هی صبر کردیم دیدیم خبری از تقدیرو اینا نشد. تا این که خدا وکیلی همین اواخر امسال اومد سر صف گفتش که فلانی بیاد بالا. ماهم رفتیم بالا و آقا بعد این همه زحمتی که کشیدیم، فکر میکنید چی نصیبمون شد؟ یه کارت هدیه ی ۳۰ هزار تومنی.
اینو گفتم که بگم تو کشور ما کسی به موسیقی بها نمیده. همه پدر مادرا به فکر اینن که بچشون دکتر مهندس بشه و پول داشته باشه. کسی به فکر این نیست که بچش چی دوست داره. بعضی از بچه ها هم که خودشون بدشون نمیاد. امسال معلم پرورشی مون اومد سر کلاس. از هر کدوممون پرسید که میخواید رشتتون رو چی انتخاب کنید و تو دانشگاه چی بخونم. از یکی پرسید گفت فلانی تو چی دوست داری؟ اونم گفت میخوام ریاضی بخونم برم دانشگاه مهندسی نفت. معلم پرسید چرا؟ اونم گفت چون پول توشه. از هرکی میپرسید، همینجوری جواب میگرفت تا رسید به من. از من پرسید اسلامی تو میخوای چیکار کنی؟ گفتم من اول میخوام رشتمو تجربی بزنم بعد کنکور هنر بدم برم دانشگاه موسیقی. آقا اینم چشاش چارتا شد و با تعجب پرسید چرا؟ گفتم چون به این رشته علاقه دارم. همه بچه ها یه جوری نگام میکردن انگار قتل مرتکب شده بودم.!
ببخشید دیگه سرتونم درد آوردم

 

[Soheil Monfared]

اتفاقا من بر خلاف دوستان آه ناله نمیکنم..!!!

من راستش توی 12 سالگی فهمیدم که خیلی به موسیقی علاقه دارم....

و توی فامیل هم کسانی که استعداد موسیقی داشتن کم نبودن...!!!

منم فک میکنم ازونا ییچیزی به ارث بردم...!!

از همون موقع ها خانوادم و خصوصا برادم منو حمایت کردن...!!

برادم اون وقتا کار موزیک میکرد....استودیو داشت تو خونه...

کادوی تولدم همون سال یه کیبرد کوچیک کاسیو بود ...

و که من به تقلید از داداشم اونو رو میزم میزاشتم و آرزوم بود روزی مثل اون بشم...!!!

تعریف نباشه داداشم سال 86-87 موزیک الکترونیک میزد اون موقعه که همه آه و ناله میکردن...!!!

خلاصه بگم که به خود آدم بستگی داره...

که بخواد دست کسی رو بگیره...

من به جرعت میگم تا الان خیلی از دوستام که میدیدم علاقه دارن رو مجانن حمایت می کردم...!!!

چمیدونم...نرم افزار بهشون میدادم...ساز یادشون میدادم...و...

درست برعکس اون موردی که دوست عزیزمون فرهود گفتن :

(گرچه میدونم که به دلایلی این کار رو نمیکنند!)

من هم تا یه حدودی خودمو سوخته میبینم...
تعریف از خود نباشه...
چون

اولین نوازندگیم که گیتار بیس میزدم توی بند توبند تو خارج از کشور تو 15 سالگیم بود...

توی همون 15 سالگی ناظر ضبظ و مسعول یه استودیه کوچیک بودم....

تا الان که سالمه بالای 300 تا ترک کامل دارم...

و افتخار میکنم که همچیزیو لمس کردم و تجربی یاد گرفتم...

ولی بنا به دلایلی که خودتون میدونین هیچ کدوم از کارامو به هیچ جا واسه پخش ندادم....

اما روحیه و امیدمو هیچ وقت از دست نمیدم ونخواهم داد و تا آخر پای هدفم هستم...

چون بخاطرش...زندگی دادم...!!!

ببخیشد اگه خیلی حماسی شد و سرتونو درد آوردم...!!

خخخخ

 

[PedramCrown]

حالا منم یکم حرف دارم ....
خوب بحث حمایت شد . کسی هست که استعداد موسیقی داره ولی تا خانواده ازش حمایت نکنند و بهتره بگم.بهش اجازه ندند کاری نمیتونه بکنه ... اقا ما هم گیتاریستی تو مدرسه داشتیم که اومده بود چند تا کار متال رو با کلاسیک کاور کرده بود 3 سال بود که کار میکرد و جدی ادامه میداد
درساش و مخصوصا ریاضیش هم داغون . موقع انتخاب رشته حدس بزنید چی رفت؟؟؟
ریاضی ...با خنده گفتم فلانی علاقه هم داری ؟؟ گفت اصلا !
-پس چرا رفتی ؟ چون خانواده اصرار دارن که من اینده مهندس بشم .

خوب این یه نفر به چشم خودم دیدم

حالا به یکی از اشنایان میگیم شما بچتونو بفرستین یه کلاس موسیقی ...جواب میگن نمیخواهیم وقتش تلف شه!!! این سن از درساش بمونه
اها پس ایپد بدید دستش 24 ساعت چشماشو نابود کنه پای clash of clans وقتش تلف نمیشه
ما هر وقت اینو دیدیم با فاصله 10 سانتی از چشمش جدی بازی میکرد

کلا تفکر مردم نسبت موسیقی و موسیقی دانان خرابه

کلی وقت گذاشتم و هزینه کردم سر ایزولاسیون اتاق خودم که صدا بیرون نره همسایه ها شاکی نشن... فقط 1 دسیبل صدا بره بیرون باز شاکی خصوصی ما میاد
خیلی لطف میکنند این دفعه کوتاه میان


اره دیگه منم خیلی خوش شانسم که مخالفتی باهام نبوده و حمایت هم از طرف مادر داشتم. از این بابت خیلی خوشحالم. و بهانه ای نمیارم

ولی بحث حمایت ... یکی از دوستان گیتار میزنه و علاقه شدید داره ولی پدر مادرش حتی از خرید سازش خبر ندارند... سازش رو خونه دیگران میذاره. مدرسه هم به اصرار رشته تجربی رفته بوده و سال جاری کنکور داره انگار ممنوع الخروج از خونه شده و سازش دست نخورده یه مدت

 

[Soheil Monfared]

خداوکیلی...

قربون همه مادرا !!!

 

[PedramCrown]

سلام.
این بحثی که شما ازش میگین، کار من و شما نیست که بیایم بقیه رو حمایت کنیم. من خودم الان پول خرید گیتارم رو باید از بابام بگیرم. اگر هم مثل اینا یه موسسه بخوایم باز کنیم، به نظر شما کسی کمک میکنه؟ اگه مثلا همایون مجدزاده رو در نظر بگیریم، اون بیچاره تو پول کنسرتای خودشم مونده. نکنه میخواید از برادران کف جمهوری کمک بخواید؟
بذارید یه داستانی رو براتون تعریف کنم. من الان ۱۴ سالمه... یعنی پارسال ۱۳ سالم بود. پارسال مدرسه ی ما ۱۱ تا نوازنده داشت. از کیبورد بگیر تا گیتار و سه تار و بیس و دیگه هر چیزی. من بایستی برای این ۱۱ تا نوازنده، یه آهنگ مینوشتم که هر سازی توش حد اقل ۱۰ ثانیه تکنوازی داشته باشه. آقا ما هم اینو نوشتیم و دادیم برا اداره. چند وقت بعدش که نتایج اومد، فهمیدیم که تو استان اول شدیم. آوازه ی مدرسه همه جا پیچید. ولی نامی از من برده نشد. بعدشم رفتم به مدیر مدرسه گفتم：(آقای فلانی، فکر کنم این آهنگو من نوشته بودما) اونم خیلی ساده در اومد گفت：(حالا بعدا از تو هم تقدیر میکنیم). خلاصه سرتونو درد نیارم. ما هی صبر کردیم دیدیم خبری از تقدیرو اینا نشد. تا این که خدا وکیلی همین اواخر امسال اومد سر صف گفتش که فلانی بیاد بالا. ماهم رفتیم بالا و آقا بعد این همه زحمتی که کشیدیم، فکر میکنید چی نصیبمون شد؟ یه کارت هدیه ی ۳۰ هزار تومنی.
اینو گفتم که بگم تو کشور ما کسی به موسیقی بها نمیده. همه پدر مادرا به فکر اینن که بچشون دکتر مهندس بشه و پول داشته باشه. کسی به فکر این نیست که بچش چی دوست داره. بعضی از بچه ها هم که خودشون بدشون نمیاد. امسال معلم پرورشی مون اومد سر کلاس. از هر کدوممون پرسید که میخواید رشتتون رو چی انتخاب کنید و تو دانشگاه چی بخونم. از یکی پرسید گفت فلانی تو چی دوست داری؟ اونم گفت میخوام ریاضی بخونم برم دانشگاه مهندسی نفت. معلم پرسید چرا؟ اونم گفت چون پول توشه. از هرکی میپرسید، همینجوری جواب میگرفت تا رسید به من. از من پرسید اسلامی تو میخوای چیکار کنی؟ گفتم من اول میخوام رشتمو تجربی بزنم بعد کنکور هنر بدم برم دانشگاه موسیقی. آقا اینم چشاش چارتا شد و با تعجب پرسید چرا؟ گفتم چون به این رشته علاقه دارم. همه بچه ها یه جوری نگام میکردن انگار قتل مرتکب شده بودم.!
ببخشید دیگه سرتونم درد آوردم

علی جان ادامه حرف شما بگم که اینجاست که همه دوست دارن در کنار اهنگ سازی و تنظیم . خواننده هم باشند تا اسمشون در بیاد
خداوکیلی برید مغازه موقع خرید اهنگ کی به دست اندرکاران توجه میکنه ؟؟ این خوانندش فلانیه خوبه
.... بجای این که در ادامه بگیم . تنظیم کنندش فلانیه پس حتما ملودیش قشنگه

اقا اینو تست کنید .... بلفرض یکی طرفدار پرو پا قرص خواجه امیریه.. خوب به ایشون بگو روزبه مانی رو میشناسی ؟؟؟ جواب میگه چی ؟


حالا شما علی جان تنظیم کننده بودی اگه کارتون بهترین اثر کشور هم میشد باز هم ناشناس میموندید
1000 درصد

تا مردم مراحل ساخت اهنگ رو ندونن....
جالبه مردم فکر میکنند هر کسی 2 ساعت با یه سیم ها ور بره میتونه اهنگ بسازه . با این فکرشونه که ....
نمیدونند حتی...

 

[Soheil Monfared]

پدرام جان موافقم %100 !!!!

چند سال پیش وقتی اولین آلبوم بهنام صفوی اومد یا شهاب رمضان یا خیلیای دیگه از دارو دسته سیروان...!!!

کسی بهنام صفوی میشناخت؟

وقتی بولد رو آلبوم زده :

آهنگ و تنظیم : سیروان خسروی !!!
خواننده:شهاب رمضان

بعد انتظار داریم آلبومو نخرن ؟؟!!!

چرا ؟ چون سیروان آلبوم ساعت 9 رو زده پس حتما آلبومیم که واسه بهنام صفوی زده هم خوبه!!!

حالا من قصد کوبیدن کسی رو ندارم...

خودمم از طرف دارای سیروانم...

ولی هرچیزی آخه تایه حدی...!!!

 

[Farhad76]

حرفای خیلی خوبی رد و بدل شد اجازه میخوام که بنده هم کمی دردو دل کنم ی بهتره بگم گله!!!
خب حرف از حمایت شد،منم مثه خیلیا تو دورانی هستم که خیلی حساس و سرنوشت سازه و تموم فکر ذکرم شده موسیقی،بدجوری هم ارامش فکریو ازم گرفته نه شعار میدم نه میخوام بگم خیلی حالیم و میشه و خیلی سر شلوغه و از این حرفا... نه اصلا چنین ادمی نیستم،،به شخصه از بچگی عاشق ارگ بودم تا بعدها که دیگه علاقمو به موزیک های شاد به کلی از دست دادم!!!! همیشه ارزوم بود که خانوادم ی بار برام بگو حتی کوچکترین چیز حتی یه کتاب 2 تومنی در مورد موسیقی برام بخرن!!!!(این از حمایت خانوادگی!!! الانم که دیگه 18 سالمه و دارم میبینم که خانوادم هشتشون گرو نهشون دیگه هیچ توقعی ندارم ازشون،،اگرم یه کمی وضعشون بهتر بشه اسم چیزی بیارم میگن خودتو برو کار کن بگیر!!!!(حرف حساب جواب نداره مگه نه؟؟؟) حالا بعدشم میدونم چه خبره وقتی خودتو به یه پولی میرسی میخوای تو این مسیر خرجش کنی واکنش خانواده:پسرم قربونت برم پولاتو خراب نکن به فکر زندگی باش دو روز دیگه میخوای زن بگیری!!!!!(حرف حساب دیگه چیکارش میشه کرد!!!!)
هی خدا اینم از این زندگی،، من از 15 سالگی تا الان سالی یه تراک بیرون دادم که حاضرم تضمین کنم اگه بخواد با اولین کارای عزیزانی که الان خیلی مطرح هستندو حاضرم نیستند به کسی میدون بدن مقایسه بشه کار من در مقایسه با اونا خدایی میکنه تعریف از خودم نیستتتتتتتت
اما وقتی اوضاع خانواده من و خیلی های دیگه اینطوری هست اصن هر بنی بشری میخوای بیاد حمایت کنه چیو عوض میکنه؟؟؟
عقاید ماها از ریشه مشکل داره!!!! متاسفانه تو فامیل خود بنده از موسیقی فقط مطربی میشناسنو امید جهان و ساسی مانکن!!!!!!
اوضاع ممکلت هم خیلی تعریفی نداره درسته ادم تو محدودیت ها ستاره میشه ولی خب اینقدر چوپ تو چرخت میکنن که خودت میگی ... خوردم من نوکرتم شما بفرما
چه مسئولینش چه همون دور و بریایی خود ادم!!! حالا یه موضوع دیگه هم هست به اسم استفاده نادرست از هنر موسیقی
دورو برم هستن خیلیا که با اسم هنر و و سوء استفاده از این هنر مقدس دست به چه کثافت کاری هایی که دیگه نمیزنن،،واقعا از گفتنش خجالت میشکم اما چندین نفر تا به حال بهم گفتن::
فرهاد به سلامتی چن تا دوست دختر داری؟؟؟!!! من:به چه مناسب اصن چی شده مگه خبریه؟؟؟ جواب اونا: تو خواننده ای مگه میشه نداشته باشی!!!!!!
اولا که هرکی دوتا موزیک با هزار بدبختی بیرون داد خواننده نیست!!! دوما خب اقا ینی چی اصن هرکی میخوام باشم اصن چه ربطی داره؟؟؟،،، میخوام برسونم که بعضیا چقدر فکرشون کوچیکه!!!!! موسیقی ما هم متاسفانه رفته به سمتی که طرف دوست دختر عزیزش بهش خیانت میکنه ،،،بلع دیگه شد خواننده!!! خلاصه خیلی خیلی اوضاع خرابه که امیدوارم از این وضع بیرون بیاد!!!

ولی خب من یکی که کنار نمیکشم رو عکس اوتارم نوشته........
من ادامه میدم
ببخشید اگر کمی بحث رو هم به حاشیه کشوندم شرمنده اخلاق هنری شما عزیزان کمی گله و دردودل بود

من
ادامه
میدم

 

[ali_eslami]

من میگم بیاید از همین سایت شروع کنیم. کسایی که وضع مالیشون خوبه و الحمدلله دستشون به دهنشون میرسه بیان کمک کسایی کنن که یا پول ندارن یا مثل من خانواده هاشون بهشون پول نمیدن تا به قول خودشون پولشون حروم نشه. از راه دور حتی.
چند وقت پیش رفتم پیش یکی از دوستام که استودیو داشت. گفتم فلانی ساعتی چند حساب میکنی با ما؟ گفت علی جان والا من برا بقیه ساعتی ۴۰ حساب میکنم چون شمایی ساعتی ۳۵... دست کردم تو جیبم دیدم ۳۵۰۰ تومن تو جیبمه!
خوب حالا کی حامی ما میشه؟