من گم شده ام

«من گم شده­ ام
من میان این آدمکهای خاکی گم شده ­ام. آدمکهای به ظاهر آدم، با سینه ه­ای که جای قلبهایشان خالی است و شاید گاهی تکه سنگی سخت، نقش قلب را ایفا می­کند.
من گم شده­ ام!
در کوچه پس کوچه­ های شهر بی­ عاطفه. در زیر آسمانی که آنقدر غبار گرفته، رنگ نیلی­ اش به سیاهی گراییده. در میان عروسکهای کوکی زمانه. در میان چهره­های پر فریب. در میان دنیای پوچ رنگارنگ و خیالی این نامردمان.
من گم شده­ام!
در میان افکار منحرف و بیراه این آدمکهای به ظاهر متشخص. در میان کور­راه­های اندیشه­هایشان و برنامه­های شوم و فنته­انگیزشان.
من گم شده ­ام!
در میان دستهای به ظاهر مهربان، اما عاری از مهر. در میان قلبهای به ظاهر پر عشق، اماپر هوس. در میان نگاه­های به ظاهر پاک، اما هرزه. در میان آغوش پر از مهر، اما پر فریب.
من گم شده­ ام!
در میان واژگان گوناگون و در عمق جمله­ هایی پر از حقیقت تلخ. در میان یک دنیا سوال بی­ جواب. در میان هجوم تحیر و ناباوری.
من گم شده ­ام!»
«ندا»

 

اینقد شعرت غمگین بود که من الان میرم خودکشی میکنم :smile (63):

 

dj filippo عزیز. نوشتن در هر شرایطی قلم رو به اون سمت میکشه. زمانی که نوشتم خیلی غمگین بودم اما به خودکشی فکر نکردم!
امید به آینده باعث میشه که تحمل غم آسون بشه. تا غم نباشه قدر خوشی رو نمیشه فهمید.
برای شما و همه ی دوستان بهترینها رو آرزومندم. خوش باشید