مستی

ای که یادت آشنای روزگار رفته است

ای که نامت بر لبانم همچو در آکنده است​

ای که عشقت میزند بر چنگ یادم قطعه ای​

می روم بایاد تو تا بیکران من مست مست​

تشنه لعل لبت بوده و هست لبهای من​

قمری عشق دلم را دست تو بر دام بست​

از تو و یاد نگاهت روزگارم بی غم است​

کز فراغت ساقیا سبوی میخانه شکست​

از نوای خوش تو بلبل زار دم سر داد​

که من آن بلبلم ای گل که به عشقت دل بست​

ای غزال عاشق ای مرحم تنهائی من​

از نگاهت قفل این دل بی کلیدی بشکست​

از لوند راه و رسمت می خرامد کبک عشق​

کز نوای ساز تو ناز نگاهم سرمست​

از بهار عاشقی می خواند این خسته راه​

که بهار دل امید از تبار عاشقان بوده و هست​

 

اینم یکی دیگه از شعرام که غزل