شعر ساحل پير

اينم يه شعر قديمي از من كه البته به دوسال قبل برميگرده و داستان يه ساحل پير و تنهاست كه از ساحل و بودن و شسته شدن شنهاش خسته شده.

ساحل پير

دريا موجاشو ميريزه روي شنهاي وجودم
شسته ميشه سينه من ميمونم با غم و دردم

زير جذر و مد دريا ميره اين ساحل تنها
رفيق شاه ماهي ميشه ميرقصه تو رقص موجها

كار كرده دست تقدير
كه بشم من ساحلي پير
اين همه ساله كه اينجام
شدم از ساحل بودن سير

روزي مرگ مياد سراغم
كه ديگه خيلي شده دير *


شوقي نيست براي مردن
باز به دريا دل سپردن

رفتن و رفتن و رفتن
قعر دريا خونه كردن

برميگرده روزي اما
بازم اون ساحل تنها **

موجا بار به پاش ميافتن
كه بگه قصه ء دريا


* : در اعتقادات ساحل نشينها اين نكته وجود داره كه ساحل و شنهاش هم مرگ دارن و دوباره زنده ميشن كه از لحاظ علمي هم اثبات شده و اون شسته شدن ساحل هر چند وقت يكبار توسط دريا و جريانات زير آبي و جابه جا شدن شنهاي ساحل با شنهاي تازه تر.. كه سرشار از مواد مغذي براي جانوراني كه كنار ساحل و از لاي شنها تغذيه ميكنن. مثل كرم ملوك

** : اينجا منظور از برگشت متولد شدن دوباره ساحل توسط امواج با شنهاي تازه هستش..


اين شعر يك شب كه كنار ساحل بودم به ذهنم خطور كرد و به روي كاغذ آوردم.
اميدوارم خوشتون بياد البته چون شعر راكد موند وقت و حوصله براي ويرايش كردنش پيش نيومد.

چون اين شعر در قالب ترانه گفته شده شما در وزنها كمي تغيير ميبينيد كه البته در ترانه ميشه بيتها رو به وزنها مختلف هم گفت.

 

با سلام

و تشكر كه موارد رو ذكر كرديد. در كارهاي بعدي رعايت ميكنم.