مختصری از زندگینامه حافظ:
خواجه شمس الدین محمد بن محمد حافظ شیرازی در اوایل قرن هشتم (حدود سال 727 هجری قمری) در شیراز به دنیا آمد. پدرش بهاءالدین نام داشت، بازرگان بود و اهل اصفهان و مادرش اهل کازرون بود. حافظ پس از مرگ پدرش با مادرش زندگی میکرد و در سنین نوجوانی به شغل نانوایی مشغول بود. در همین دوره به کسب علم و دانش پرداخت و در دهه بیست زندگیاش به یکی از مشاهیر علم و ادب مبدل گشت. در سن بیست و یک سالگی، به هنگام تحویل نان در محله اعیان شبراز با دختری زیبارو به نام «شاخ نبات» آشنا شد. تعدادی از شعرهایش نیز خطاب به اوست. برای آن که به وصال محبوب خود برسد، چهل شبانه روز بر مزار باباکوهی شب زندهداری کرد تا به خواستهاش دست یابد.
حافظ استعداد خارق العادهای در تلفیق مضامین و آوردن صنایع گوناگون بیانی در غزل داشت که بین شاعران زمان خویش سرآمد بود.
دیوان کلیات حافظ شامل غزلیات، چند قصیده، رباعی و دو مثنوی کوتاه به نامهای «آهوی وحشی» و «ساقی نامه» است.
نکته مهم درباره دیوان حافظ فال گرفتن از آن است که از دیرباز متداول بوده است و چون در هر غزل از دیوان حافظ میتوان بیتی را مناسب با حالِ فال گیرنده یافت، به او لقب «لسان الغیب» دادهاند.
حافظ در اشعارش از ایهام، استعاره، تشبیه و سایر صناعات ادبی استفاده کرده است.
در اشعار حافظ عرفان کاملاً مشهود و نمایان است.
حافظ در سال 791 یا 792 هجری قمری (در منابع به طور دقیق ذکر نشده) دار فانی را وداع گفت.
نقل شده است كه در هنگام تشييع جنازه خواجه شيراز گروهي از متعصبان كه اشعار شاعر و اشارات او به مي و مطرب و ساقي را گواهي بر شرك و كفر وي مي‌دانستند مانع دفن حكيم به آيين مسلمانان شدند. در مشاجره‌اي كه بين دوستداران شاعر و مخالفان او در گرفت سرانجام قرار بر آن شد تا تفألي به ديوان خواجه زده و داوري را به اشعار او واگذارند. پس از باز كردن ديوان اشعار اين بيت شاهد آمد: قديم دريغ مدار از جنازه حافظ/ كه گرچه غرق گناه است مي‌رود به بهشت.
حافظ در گلگشت مصلي كه منطقه‌اي زيبا و باصفا بود و حافظ علاقه زيادي به آن داشت، به خاك سپرده شد و از آن پس آن محل به حافظيه مشهور گشت.
روحش شاد.
منابع:
1 ـ ديوان خواجه شمس‌الدين محمد حافظ، تهران، گنجينه، 1376.
2 ـ رضازاده شفق، صادق: تاريخ ادبيات ايران، شيراز، دانشگاه پهلوي، 1354.
3 ـ زرين‌كوب، عبدالحسين: از كوچه رندان، تهران، اميركبير، 1356.
4-
خواجه شمس الدین محمد بن محمد حافظ شیرازی در اوایل قرن هشتم (حدود سال 727 هجری قمری) در شیراز به دنیا آمد. پدرش بهاءالدین نام داشت، بازرگان بود و اهل اصفهان و مادرش اهل کازرون بود. حافظ پس از مرگ پدرش با مادرش زندگی میکرد و در سنین نوجوانی به شغل نانوایی مشغول بود. در همین دوره به کسب علم و دانش پرداخت و در دهه بیست زندگیاش به یکی از مشاهیر علم و ادب مبدل گشت. در سن بیست و یک سالگی، به هنگام تحویل نان در محله اعیان شبراز با دختری زیبارو به نام «شاخ نبات» آشنا شد. تعدادی از شعرهایش نیز خطاب به اوست. برای آن که به وصال محبوب خود برسد، چهل شبانه روز بر مزار باباکوهی شب زندهداری کرد تا به خواستهاش دست یابد.
حافظ استعداد خارق العادهای در تلفیق مضامین و آوردن صنایع گوناگون بیانی در غزل داشت که بین شاعران زمان خویش سرآمد بود.
دیوان کلیات حافظ شامل غزلیات، چند قصیده، رباعی و دو مثنوی کوتاه به نامهای «آهوی وحشی» و «ساقی نامه» است.
نکته مهم درباره دیوان حافظ فال گرفتن از آن است که از دیرباز متداول بوده است و چون در هر غزل از دیوان حافظ میتوان بیتی را مناسب با حالِ فال گیرنده یافت، به او لقب «لسان الغیب» دادهاند.
حافظ در اشعارش از ایهام، استعاره، تشبیه و سایر صناعات ادبی استفاده کرده است.
در اشعار حافظ عرفان کاملاً مشهود و نمایان است.
حافظ در سال 791 یا 792 هجری قمری (در منابع به طور دقیق ذکر نشده) دار فانی را وداع گفت.
نقل شده است كه در هنگام تشييع جنازه خواجه شيراز گروهي از متعصبان كه اشعار شاعر و اشارات او به مي و مطرب و ساقي را گواهي بر شرك و كفر وي مي‌دانستند مانع دفن حكيم به آيين مسلمانان شدند. در مشاجره‌اي كه بين دوستداران شاعر و مخالفان او در گرفت سرانجام قرار بر آن شد تا تفألي به ديوان خواجه زده و داوري را به اشعار او واگذارند. پس از باز كردن ديوان اشعار اين بيت شاهد آمد: قديم دريغ مدار از جنازه حافظ/ كه گرچه غرق گناه است مي‌رود به بهشت.
حافظ در گلگشت مصلي كه منطقه‌اي زيبا و باصفا بود و حافظ علاقه زيادي به آن داشت، به خاك سپرده شد و از آن پس آن محل به حافظيه مشهور گشت.
روحش شاد.
منابع:
1 ـ ديوان خواجه شمس‌الدين محمد حافظ، تهران، گنجينه، 1376.
2 ـ رضازاده شفق، صادق: تاريخ ادبيات ايران، شيراز، دانشگاه پهلوي، 1354.
3 ـ زرين‌كوب، عبدالحسين: از كوچه رندان، تهران، اميركبير، 1356.
4-
آخرین ویرایش توسط یکی از مدیران: