تشنه آن لب شیرین تو هستم

می شود عشق به یک خنده سر آغاز بخند​

می شود روز من از خنده ات آغاز ، بخند​

می نشیند به دلم نغمه احساس، چه خوب​

می نوازی تو به لبخند خودت ساز، بخند​

می کشم ناز دو چشمان تو را با دل و جان​

بیش از این ها نده آزار، نکن ناز، بخند​

من پر بسته فقط در عطش لبخندت​

می کشم تا ته دنیا پر پرواز ، بخند​

خنده ات چهره زیبای خدا هست،خدا​

می شود با دل من مونس و دمساز بخند​

تشنه آن لب شیرین تو هستم ، تا کی
​

بشود باز نهان در دلم این راز ؟ بخند​

می تپد این دل دیوانه ، اگر با لبخند​

پس برای تپش زندگی ام ، باز بخند


مرجان علیشاهی
​

 

چقد قشنگه!!!

 

درود بر مرجان عزیزم
خاطرم هست که دیروز برای این شعر شما کامنت گذاشتم ولی الان چیزی ندیدم . عجیبه !
سروده تون فوق العاده س . هر چند منو یاد اون شعر زیبای « آدمک آخر دنیاست بخند » انداخت ، ولی خیلی شیرین و دلنشین بود . دست مریزاد