بی انتهاگاه

صنوبر،خوابهای تازه می دید
نگاهِ خسته ای تا آسمان رفت
در او یادی و حرفی تازه تر بود
که تا بی انتهاگاهِ جهان رفت

اقاقی سر به بالینِ فضا داشت
به رویا لحظه ِی امید می کاشت
ستاره می درخشید از نگاهی
که در اندیشه اش آیینه ها داشت

زمین همپایِ رویایِ جهان بود
نگاهش ساده ،اما بیکران بود
وجودِ آسمان، آرامشی داشت
که در اعماقِ قلبش، جاودان بود

نگاهِ پوپک از پرواز می گفت
دلِ شب بو ُو شمشاد از ترانه
دلِ شفافِ لادن ،مبتلا بود
به آهنگی همیشه جاودانه.