اثر گذاری سریع یک آهنگ یا؟

اثر گذاری سریع یک آهنگ یا ...؟؟؟
در دنیای موسیقی امروز همه سبک موزیک تولید و روانه بازار میشود اما تفاوت هایی وجود دارد.
امروز موزیکی از خواننده ای روی صفحات وب خودنمایی میکند. بی تفاوت ازش رد میشی. به مدرسه,سرکار و ... میروی و با کمال تعجب از داخل ماشین ها و سیستم هایشان موزیکی جدید را میشنوی . آهنگ قشنگی است,پس تو هم خوشت می آید . به همان سایت ها میروی و آهنگ را دانلود میکنی و بارها و بارها گوش میکنی و از گوش دادن به این آهنگ جدید خسته نمیشوی
بله این موزیک همه پسند و هیت شده است.
چند هفته ای در صدر موزیک ها قرار دارد و هر جا میروی این آهنگ به گوشت میخورد ولی بعد از آن دیگر خبری ازش نیست.حتی دیگر از گوش دادنش خسته شده ای و حتی شاید متنفر...
از طرفی دیگر همزمان با همون آهنگ قطعه ی دیگری پخش شده که یک بار گوش دادی. خوشت نیامده و حتی شاید از اون موزیک بدت هم آمده باشد...
چند بار دیگر به طور شانسی در بین آهنگ هایت این آهنگ هم گوش میکنی . انگار دارد یه چیزی تغییر میکند . به طور عجیب دارد از این آهنگ خوشت میاید. چه صدایی, چه تنظیمی و ...
اولی موزیکی با اثر گذاری سریع و از بین رفتن سریعتر آن
دومی موزیکی که رفته رفته اثرش را نشان میدهد و به ماندگاری بیشتری میرسد
هر دو موزیک در مقطعی اثرش را روی تو میگذارد و از آن لذت میبری , ولی سوال اینجاست که چه تفاوت هایی باعث این دوگانگی شده؟؟!
شما هم احتمالا برای دو موزیک بالا نمونه های مشابهی پیدا میکنید . دلیل این دوگانگی چیست؟
راستی شما به عنوان تولید کننده اثر یا به عنوان شنونده کدام نوع موزیک را میپسندید؟؟
مهران راد

 

مهران جان چیزی که میگی رو من تجربه نکردم.
بعنوان شنونده (نه با گوش تخصصی و این حرفها) از قدیم وقتی قطعه ای رو میشنوم، از همون اول نشون میده که این باب خودمه! و یا نیست. حالا در هر ژنر و سبکی، راک، جز، ارکسترال، فانک، گرانچ . . . هر نوعی. چیزی رو هم که باهاش ارتباط برقرار میکنم، معمولاً مقطعی نیست. همین امروز هم وقتی Chiquitita از ABBA رو گوش میکنم، به همون اندازه لذت میبرم که در 12 سالگی لذت میبردم. یا Smack My Bitch Up رو از Prodigy همین دیروز داشتم گوش میکردم، همون لذتی رو میبردم که در 31 سالگی میبردم! 19 سال داشتم که برای اولین بار فیلم E T رو دیدم و بیشتر از خود فیلم، عاشق موزیکش شدم! همین الآن هم نه تنها گوش میکنم، بلکه قطعاتش آنچنان جذابه برام که اونها رو بعضاً تمرین هم میکنم.
قطعه ای رو هم که باهاش ارتباط برقرار میکنم، شاید لزوماً چیز آنچنان خاصی توش نباشه و این یک ارتباط شخصی باشه. هرکسی از این ارتباط های شخصی در مورد قطعات موسیقی داره که چه بسا برای دیگری غیر قابل ارتباط باشه و این طبیعیه. طبعاً خیلی از قطعات هم هستند که از همون اولش که شنیدم، حال نکردم و رد کردم رفته و الآن هم اصلاً یادم نمیاد!

 

مهران جان !
این مبحثی که باز کردی واقعا جای فکر داره به نظر من هم این تقسیم بندی وجود داره و اتفاقا یکی از تفاوتهای کارهای بزرگ و کارهای کوچک همینه که ما بهش میگیم ماندگاری اثر.
به نظر من هر کسی راز این مسئله رو پیدا کنه راز بزرگی از بازار موسیقی رو کشف کرده و میتونه خیلی به موفقیت فرد کمک کنه.

 

نظر شخصیم اینه که توی گزینه اول ما مجذوب ریتم و صدای خواننده میشیم و توجه نمیکنیم چی داره گفته میشه.اما در مورد دوم ما مفهوم کار و میپسندیم و توجهی به ریتم نداریم یعنی حرف های خواننده برامون مهمتر از هر چیز دیگه ای هستش.

 

بحث خیلی گسترده‌س. خیلی گسترده تر از چیزی که بشه انقدر راحت راجع بهش بحث کرد به نظرم.
اما موضوعی هست، شما بین هیت های ایران و جهان نگاه کنید، اول بیایم همین ایران خودمون رو ببینیم. هیت ها کار چه کسانی هستند؟ حامد همایون و امثالهم.
ولی به نظر شما آیا ده سال دیگه هم انقدر «توی بورس» میمونه؟ بعید میدونم. موقعی که من ۱۲-۱۳ سالم بود گروه های رپ خیلی باب بودن، و هنوزم هستند، اما اون موقع چی میخوندن؟ اون موقع کلی فحش و چرت و پرت رو پشت هم ردیف میکردند و امثال ساسی مانکن هر نیم ساعت یه سینگل ترک میدادن (ببخشید بابت مبالغه) ، اما الان چطور؟ همون آدما الان به قولی «بزرگ شدند» و فهمیدند که فحش دادن رو همه بلدن، کمی کارها معنادار تر شده.
تقریبا کسی هم خبری نداره از اون آهنگ های قدیمی پر فحش که صرفا یه سری بیت و لوپ دانلود شده از اینترنت و چسبوندنش به یه سری وکال ضبط شده با میکروفن چت بودن (به گفته خیلی از رپخون های اون دوره!) .
اما بریم سراغ موزیک های فراموش نشدنی، تقریبا همه قطعات فراموش نشدنی ویژگی های مشترکی با هم داشتند، بعضا باعث شناخته شدن و بزرگ شدن خالقین اثر هم شدند، چند نمونه مثال میزنم :

Another Brick in the wall, Comfortably Numb, Nothing Else Matters, Hotel California, Iron Man, War Pigs, Painkiller , Holy Diver ...
​

حتی اسم خواننده یا بندهایی که این ها رو خلق کردند هم نیاوردم، چرا که به اندازه ای این آثار شناخته شده هستند که با سرچ کردن اسماشون به موزیک/موزیک ویدئو اصلی میرسیم.
به نظرم ویژگی های مشترک اینا علاوه بر سواد موسیقی قوی پشتشون، درونمایه مناسبشون هم میتونه باشه، چون بیکلام نیستند (معمولا آثار بیکلام، بخصوص اونایی که روی فیلم و سریال بودند موندگار میشن) و به نظرم اون پیامی که با لیریکشون منتقل کردند هم تونسته به موندگار شدنشون کمک کنه.

 

ممنون مطالبتون خیلی خوب و جامع بود و من خودم سبک راک رو دوس دارم.