پدری که تشنه ی دیدن مجدد بچه ی خودشه که هزارن مایل اونطرف دنیا چشم به راه برگشتن پدرشه، و کودکی که در یک مرد غریبه دنبال بوی پدر از دست رفته ی خودش میگرده. حالا اینجا "دشمن" کیه؟! اینها لحظاتی هستند که مسببین همیشه غایب "جنگ" رو از پشت پرده ی سیاست بیرون میارن تا برای یک لحظه هم که شده دشمن واقعیِ هردو (کودک و سرباز) رو بشناسیم.
کافیه فقط یک دیوایس اینترنتی همراه داشته باشه، همه ی مشکلاتش دیگه تموم میشه! این گدایان پست مدرن، یک چنل در یوتیوب دارن و یک حساب بانکی معتبر، با کارتهای بین المللی مثل ویزا یا مسترکارت! نگران این نیستند که در حال حاضر موجودی حسابشون چقدره. چیزی که مهمه، اینه که بصورت درآمد باد آورده، پول همواره در حسابشون در جریان هست. حالا کم یا زیاد مهم نیست، چون همیشه هست! شب رو در پیاده رو های لس آنجلس میخوابن (یا شهرهای دیگه ای که فصل سرمای کوتاهی دارن) و هفته ای یک یا دو شب (با همون پول) در هتل ارزون...
پسرک افغان و خنده ای از عمق درون، فقط برای دو پای چوبی. بی هیچ کینه ای از مسببین پاهای از دست رفته. خوشحال از چیزی که "الآن" داره، و بی اعتنا به کسانی که "دیروز" پاهای او را از او گرفته اند. اگر عاملان از دست رفتن پاهای این بچه، چنین قلب ژرفی از "گذشت" داشتند، این کودک الآن پاهای خودش رو داشت. اونها "نیازمند" خواهند مُرد.
مطمئناً حکایت نیمه ی پُر و خالی لیوان رو شنیدید. از جمله نصایح نخ نمایی که هرگز نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. همیشه پیش خودم میگفتم که این ضرب المثل (یا هرچی که اسمشه) یه جاییش می لنگه؛ تا اینکه پاسخ رو در نگاه کیارستمی پیدا کردم. تنها کسی بود که نه به نیمه ی خالی لیوان کاری داشت و نه نیمه ی پُر. از دید این شخص، سرتاسر لیوان حقیقتی بود "یکپارچه" و پذیرفتنی، و هر حقیقتی بذّات زیبا. در دل زلزله ای که به "مصیبت" یاد میکنیم، زندگی میدید (زندگی و دیگر هیچ). همواره در پی خلوصی بود که در کودکی...
من تا 20 سالگی درست نمیتونستم دسته اسکناس بشمرم! این بچه فقط 2 سال داره! View: [URL="https://www.youtube.com/watch?v=M58OkwKiqXg"]YouTube[/URL] تقریباً 20 سالم بود که برادم اسکناس شمردن رو یادم داد. تازه نه به این روش راحت که این بچه انجام میده! از اسکناسها هم پیداست که این بچه کجاییه!!
بعضاً فکر میکنم اگه این بخشش و گذشت فطری که در کودکان هست، نبود، چه انتقامهایی که در دنیا راه نمیافتاد! تصویرهایی که در زیر میبینید مربوط به خشونت علیه کودکان در فرهنگ چین هست. چین بزرگ، امپراتوری بزرگ تاریخ و کشوری که الآن مقام دوم در کشورهای ثروتمند جهان رو داره. در این تصاویر، بنام تنبیه، شاهد تحقیرهای شخصیتی هم هستیم که چه بسا مخرب تر از خشونت فیزیکیه. وقتی ثروت اقتصادی زودتر از ثروت فرهنگی ظهور میکنه، دیده شدن چنین تصاویری تعجب برانگیز نیست. شاید بهتر بود که بچه ها هم مثل ما بزرگترها...
_ 10 سالم بود. کلی آرزو داشتم برای داشتنشون. فقط منتظر بودم که بزرگتر بشم تا بتونم بدستشون بیارم. _ 50 سالمه. تمام اونهایی رو که در 10 سالگی میخواستم داشته باشم، دارم؛ شاید هم بیشتر. به غیر از یک چیز: اون چیزهایی که در 10 سالگی داشتم. همون چیزهایی که هر بچه 10 ساله داره و من دیگه هرگز نمیتونم داشته باشم.
چینی ها ظاهراً در قوانین فیزیک هم دست بردند! این تصویر رو دقت کنید: حتی بدون محاسبه هم میشه گرانیگاه (Center of Gravity) این وسیله نقلیه رو حدس زد. گرچه "گل" دنسیته ی بالایی نداره، ولی به هر حال فراوانی اون در این حد ارتفاع، بعلاوه ی گلدانها و احتمالاً خاک و غیره، دنسیته ی بخش عقب وسیله نقلیه رو بالا میبره و بطور طبیعی نقطه ی گرانیگاه به پشت چرخ عقبی تمایل پیدا میکنه و ناچاراً باید رو به پشت واژگون بشه! که نشده!! این سبک بارکشی که از قدیم در چین رواج داشته، در چین امروز که در حال حاضر...
امروز صبح حین اصلاح صورتم، انگشت وسط دست راستم گرفت به تیغ و بد جوری برید و خون راه افتاد. درست نوک انگشت، جایی که دقیقاً میره روی کلیدهای پیانو یک قسمت کوچیک از گوشتش رفت. حالا جدای از زخمی شدن خود انگشت، حالم بدجوری گرفته شد برای 10 روز بعد که برنامه داشتم از موقعیت تعطیلی استفاده کنم و 2 تا قطعه بنویسم و ریکورد کنم که با این انگشت به هرحال مشکل نواختن پیدا میکنم. پشت سر شانس خودم کلی دری وری گفتم و بعد رفتم سراغ پانسمان و باقی ماجرا ... . . . تا اینکه همین یک ساعت پیش این ویدئو رو دیدم و...
