پارسال

پارسال او را دیدم. او را دیدم که شبیه من بود و فهمیدم شش ماهست تنهای تنها، در کشوری زندگی میکند که زبان مردمش را نمیداند.
پارسال آن یکی را هم دیدم. او را که رفیق شفیق بود و هنوز همانی بود که می شناختم.
پارسال برای بار سوم یا چهارم، از صفر شروع کردم. بعد از کشاورزی و موسیقی، بعد از ترانه سرودن و کارهای عجیب و غریب دیگر، تجربه ی جدیدی کسب کردم. تجربه ی رویارویی مستقیم با مردم.
آدمهای تازه ای به زندگی ام آمدند؛ آدمهایی که نگاهشان به عالم طور دیگری بود، اما کنار هم کار کردیم، خندیدیم و خاطره ساختیم.
دم عید که شد، آرزوهای پارسالم را گذاشتم توی جعبه، تا شاید بعدها سراغشان را بگیرم. شاید هم آینده بیاید و ثابت کند که صندوقچه ی آرزوهایم، جعبه ی پاندورا بوده؛ جعبه ی پاندورا...
امسال قرارست شکل زندگی ام کمی تغییر کند. مثلا شبیه او شوم، یا شبیه آن یکی.
آسان نیست ولی پیش به سوی آینده... پیش به سوی آینده.