نوشتن این پست، یک جور ادای دین است به یک سریال خوب. یک جور قدردانی است برای داستانی که هم تلخ بود و هم شیرین. برای گفتن اینکه خیلی از اتفاقات زندگی قابل توضیح یا توجیه نیستند.
برای یادآوری هزار باره ی اینکه عشق میتواند در ترس، و سختی زاده شود، مرزها را پشت سر بگذارد و سال ها زنده بماند.
این پست یک تشکر ویژه است، از سریالی که ابر قهرمان ندارد. که تک تک شخصیت هایش شبیه آدمهای واقعی اند. که میخندند، میترسند، اشتباه میکنند و آخر داستانشان، آن پایانی نیست که انتظار داریم.
شاید خوب پرواز نکنند، خوب منفجر نشوند و اصلا هالیوودی نباشند. شاید به چشم یک منتقد از خیلی چیزها بشود ایراد گرفت، اما این سریال خوب تر از آنست که دیده نشود.
. Crash landing on you را ببینید.
برای یادآوری هزار باره ی اینکه عشق میتواند در ترس، و سختی زاده شود، مرزها را پشت سر بگذارد و سال ها زنده بماند.
این پست یک تشکر ویژه است، از سریالی که ابر قهرمان ندارد. که تک تک شخصیت هایش شبیه آدمهای واقعی اند. که میخندند، میترسند، اشتباه میکنند و آخر داستانشان، آن پایانی نیست که انتظار داریم.
شاید خوب پرواز نکنند، خوب منفجر نشوند و اصلا هالیوودی نباشند. شاید به چشم یک منتقد از خیلی چیزها بشود ایراد گرفت، اما این سریال خوب تر از آنست که دیده نشود.
. Crash landing on you را ببینید.
